De kinderen die niet zo opvallen in de klas. Heb jij die wel gezien?

15 november 2018

‘Er zijn kinderen die niet opvallen’, schrijft Emma Voerman in de mail bij dit blog. ‘Kinderen die het schijnbaar goed doen, niet gepest worden. Precies die kinderen kunnen gemakkelijk aan je aandacht als leraar ontglippen.’ Haar blog beschrijft hoe zij zich aanpaste aan de dominante gedragscodes op het plein en in de klas. En hoe ze daarmee gaandeweg ook zichzelf uit het oog verloor.

Didactische handreiking: als aanvulling op Emma’s anekdote vind je onderaan een fragment uit een eerder artikel over het observeren van juist die kinderen die niet zo in het oog springen. Het is een artikel van Eline Stolp, docente kunst op UniC, die door een nieuwe manier van observeren, opeens veel meer zicht krijgt voor de kinderen die ze eerder veel minder waarnam: niet de ‘raddraaiers’ of de uitblinkers, maar de grote groep van leerlingen die keurig de lijn van het (boven)gemiddelde belopen, qua prestaties, qua motivatie, qua gedrag.

Ze werd nooit gepest.

Nou ja, af en toe uitgescholden, en ze mocht vaak niet meedoen, maar dat was niet erg, vertelde ze zichzelf.

En ze werd minachtend nagekeken, maar kijken doet niet zeer, vertelde ze tegen zichzelf. Ze had toen nog niet door dat ze die oordelen langzaam in zichzelf opzoog.

Ze had een feilloos systeem voor zelfbescherming. Daar was ze op de kleuterschool al mee begonnen. 
Begon het bij het klimrek, waar ze heel graag op wilde, maar niet durfde, vanwege de stoere jongens en hun blikken?
Of begon het bij de verplichte werkjes waar ze het plezier én het nut niet van in zag, maar ze niet doen, betekende een afkeurende blik van de juf.
Of was het die allereerste keer uitschelden geweest? Ze was geschrokken van de felheid, en had totaal niet gesnapt wat de oorzaak van de scheldpartij was geweest.
Of was het omdat zij als enige van de grote kleuters nog geholpen moest worden met de knopen van haar jas, terwijl ze de ogen in haar rug voelde prikken?

Iemand was vergeten haar de regels te leren van deze nieuwe wereld, dus moest ze erg goed opletten. Ze begon aan het bouwen van een lijst van wat wél, en wat niet.
De' wat niet'-lijst werd groter en groter.
De 'wat wel'-lijst was een mager en saai, maar gelukkig stond daar iets op waarin ze uitblonk: "je best doen". Ze was slim genoeg, dus dat kostte haar gelukkig niet eens zo heel veel moeite.

Ze leerde onzichtbaar zijn. Ze vloog onder de radar. Ze vinkte genoeg vakjes af om niemand te alarmeren. 

Zo heeft ze het 55 jaar volgehouden. Niemand had door dat ze een meisje was. Ze was het zelf ook vergeten.

Emma Voerman

Emma Voerman heeft een rijkgeschakeerd verleden als trainer, als theatermaker, als leerkracht en als Jacob Jan. Inmiddels heeft ze een eigen bedrijf, waarmee ze jaarcursussen, trainingen, lezingen en theatervoorstellingen verzorgt. Ook werkt ze als leerkracht in het basisonderwijs. Emma is ouder van vier kinderen.

Didactische handreiking:
‘Niet de raddraaiers, maar de heel gewone kinderen gaan me opvallen’

…schrijft Eline Stolp in deze pedagogisch-didactische handreiking. Ze hanteert een nieuwe methode van feedback geven. Bewuster. Gestructureerder. Met net iets meer tijd voor observatie, voor een paar aantekeningen over elke leerling. Zodat ze de cirkel kan rondmaken en kan zien of haar gesprekken met leerlingen effect hebben. Het werkt: ‘Degenen waar ik in bed nog over nadenk, zijn niet de raddraaiers, maar die heel gewone kinderen die heel normaal hebben gewerkt. Het lijkt zo gewoon. Wat vind ik het toch bijzonder.’ Lees hier het hele artikel…